Historia obuwia na ziemiach polskich od IX do końca XVIII wieku, Toruń 2011 (format 363 s. format A4).
W monografii ukazano zmiany, jakie zachodziły w sposobie formowania obuwia na przestrzeni dziesięciu stuleci. Uwagę skupiono na rozwoju mody obuwniczej wyrażającej się zmianami formy i fasonu obuwia. Opisano czynniki, które ją determinowały i kształtowały. Omówiono również sposoby konstruowania, szycia, wykrawania, zdobienia i zapinania obuwia. Wszystkie te elementy przedstawiono na tle mody odzieżowej. Zasygnalizowano tu jedynie ogólne tendencje i trendy oraz nowe sposoby kształtowania i modelowania sylwetki. Zagadnienia związane z ubiorem pojawiły się tylko w celu wykazania silnego związku między zmianami zachodzącymi w formie odzieży i okryć stóp. Poza tym podkreślono przenikanie się i współwystępowanie tych samych form i motywów zdobniczych w różnych dziedzinach sztuki, w ubiorze i obuwiu. Omówiono również funkcjonującą w świadomości społecznej symbolikę obuwia.
Zasadniczą część książki stanowi pięć rozdziałów, w których opisano formy obuwia charakterystyczne dla danego okresu. Na końcu umieszczono między innymi słownik terminów specjalistycznych oraz aneks, w którym znajdują się wykroje wybranych typów obuwia pochodzących z różnych okresów historycznych. Książka jest bogato ilustrowana, na uwagę zasługują zwłaszcza barwne fotografie i rysunki wykonane ołówkiem. Nagroda w Konkursie Generalnego Konserwatora Zabytków i Stowarzyszenia Konserwatora Zabytków (2012)